Styczeń 2014. Na Old Trafford rządzi David Moyes, a zimowe okno transferowe trwa w najlepsze. Media coraz głośniej mówią o tym, że pewien Hiszpan z Londynu może wylądować na Old Trafford. Nie mylą się - biorąc pod rozwagę zarówno sens dosłowny jak i przenośnię zawartą w słowie "lądować". 25 stycznia 2014 roku helikopter z Juanem Matą na pokładzie ląduje w Carrington, a sympatyczny zawodnik staje się Czerwonym Diabłem. Tak zakończyła się historia pewnej sprzeczki pomiędzy José Mourinho a Matą, której początki sięgają sierpnia 2013 roku.

Portugalski trener Chelsea zarzucił swojemu podopiecznemu niewystarczające dopasowanie się do filozofii taktyki prowadzonej przez niego drużyny.

Jedną sprawą jest gra Ramiresem i Oscarem, którzy trzymają się blisko przeciwnika na swoich flankach, oraz Matą na pozycji numer 10 tuż za napastnikiem, z jego mądrymi asystami, przemyślanymi podaniami i fantastycznymi akcjami, ponieważ to utalentowany gracz.

- mówił Mourniho.

Jest też inna sprawa, aby zaadaptować się do sposobu gry, jakim chcemy grać. W tym momencie to Oscar jest moją 10-tką i jeśli ktokolwiek powie mi, że nie jest naszym najlepszym zawodnikiem w tym sezonie, to się z nim nie zgodzę. Muszę udowodnić fanom, że jestem dobry. Mata musi zrobić to samo.

4 miesiące później, Juan Mata pozował już do zdjęć w trykocie Czerwonych Diabłów. Pomimo sympatii, jaką obdarzyli go kibice Chelsea i pomimo tego, że jeszcze w poprzednim sezonie został wybrany najlepszym zawodnikiem londyńskiej drużyny. We wczorajszym wydaniu The Times Juan, po tak długim czasie, postanowił odnieść się do słów swojego byłego trenera.

Jeśli "luksusowy zawodnik" to taki, który strzela bramki, asystuje i ma dobre statystyki, to jestem szczęśliwy, że jestem takim "luksusowym graczem".

 

Chcę mieć w drużynie "luksusowych zawodników". Lubię kreatywnych piłkarzy, którzy na boisku potrafią zrobić coś nieprzewidywalnego. Łatwo nazwać pewnych graczy "luksusowymi", szczególnie, gdy przegrywa się mecze.

 

Gdy odnosi się porażki, to pewni gracze - ci kreatywni - zawsze są winni.

Zdobyłem dla Manchesteru United tak wiele bramek w Premier League, ile udało mi się strzelić dla Chelsea. Zajęło mi to jednak jakieś 30 spotkań mniej.

 

Pod względem strzelonych bramek i zaliczonych asyst jestem dość zadowolony ze swoich statystyk. One nie kłamią, tylko odzwierciedlają fakty.