Carrick daje nam to czego tej drużynie strasznie potrzeba - balans. Bo albo wyglądaliśmy jak na początku kadencji Van Gaala (hurra do przodu, 4:1 z Leicester, oj, 0:4 z Chelsea, bo w środku ziała dziura), albo niczym pod koniec jego panowania (Ty uderz! Nie, ja się wstydzę, Ty! OK, podam dalej). Było kilka strzelanin które zmarnowaliśmy - właśnie z Burnley czy Stoke - ale nie było w tym żadnej koncepcji, co z tego, że zgnietliśmy Garncarzy, skoro wystarczyła jedna kontra by przebić De Geę mieczem?

Zwróćmy uwagę na to jak z Arsenalem czy wczoraj grał Pogba. Luz, opanowanie, przyspieszające krosy na skrzydła i prostopadłe najwyższej klasy. Gdy Francuz nie ma z tyłu głowy "Dżizas, jak stracę to nam strzelą!" kształtowanie przezeń akcji wygląda zdecydowanie lepiej.

Podstawą naszej gry z przeciwnikami o klasę słabszymi są wyprzedzające wyjścia stoperów - Blind mający wczoraj kleszczyć pozostałych trzech obrońców z Carrickiem zanotował 4 wysokie przechwyty; razem z Valencią pilnującym cieśniny prawostronnej gasili ataki Feyenoordu w zarodku. Słynący z bezpardonowego wykopywania piłki podczas ataku rywala Jones zaliczył wczoraj 4 takie wybicia, z Arsenalem który przez większość meczu nie chciał strzelić bramki - 10. To mówi wszystko o tym do czego zmusiliśmy Holendrów.

Od czasu cięgów od The Blues widać pewien postęp w organizacji gry. Jesteśmy bardziej kompaktowi, mobilni i zwarci. Problem polega na tym, że wiąże się to w ZBYT dużej mierze z Michaelem, który w końcu przecież musi opuścić z Old Trafford. Jak dotąd na horyzoncie nie widać dla niego następcy.

Brawa dla Mkhitaryana, mam nadzieję, że to początek jego passy dobrych meczów, efektywny był też Rooney, formę podtrzymuje Mata, Ibra zrobił swoje, ale im dalej w las tym częściej myślę, że przedłużanie z nim umowy o kolejny rok może być powodem do niepokoju.