Cześć Starej Gwardii! Jak ktoś tu jeszcze jest i to czyta, to pozdrawiam. Z racji tak ważnego wydarzenia jak odejście Rooneya, musiałem dodać kilka słów od siebie.

Odejście Rooneya to dla mnie z punktu widzenia kibica United koniec pewnej epoki. Z racji wieku nie mogłem śledzić początków kariery Giggsa, Scholesa, czy Neville'a naszej wielkiej trójki związanej z United od A do Z i których postawa przez całą zawodniczą karierę może i powinna być stawiana za wzór dla innych. I piszę o czysto sportowych sprawach.

Od razu przyznam się, że Rooney od dawna jest moim ulubionym zawodnikiem i pamiętam masę chwil radości związanych z jego osobą. Dlaczego ulubiony? Bo był przez wiele lat odbiciem najlepszym cech Manchesteru United i sir Aleksa Fergusona. Zawziętość, upór, ambicja w dążeniu do celu, sportowa złość i walka do końca, nawet gdy sytuacja wydawała się beznadziejny. Fantastyczny powrót po piłkę przez całe boisko z sezonu 2007/08 w meczu z Tottenhamem pamiętam do dziś. To było coś, to był Wayne w najczystszej postaci chciałoby się rzecz.

Ale oprócz cech charakteru też umiejętności piłkarskie. Ktoś powie, że nie był ani najlepszy w dryblingu, ani w podaniach, ani w grze piętą i może mieć rację. Ale Fergusona w swojej książce napisał moim trafnie: "czysty surowy talent". Na pewno nie w pełni wykorzystany i tutaj się zgadzam. Euro 2004, początki w United, facet się zapowiadał lepiej od Ronaldo, a na przestrzeni lat okazało się że nawet się do niego nie zbliżył. Takie są fakty. Czemu? Z racji braku pracy, popalania, palenia, wiadomo o co chodzi. Nie każdy jest Maradoną czy Bestem, którzy będą geniuszami niezależnie od trybu życia. Rooney by wspiąć się na swój maksymalny poziom musiał grać, być w formie fizycznej, a tak nie było. Ilość jego kontuzji, przerw była bardzo duża, a każdy powrót do formy w jego wykonaniu trwał dłużej niż u innych zawodników.

Ja przez całą karierę Roo miałem też problem z jednym jego zachowanie, choć w zasadzie trudno mieć do napastnika pretensje o pomaganie w defensywie. Według mnie Anglik angażował się w ten aspekt aż nadto. Dziwnie to zabrzmi ale - był za mało samoluby. W sezonie 2009-10 pokazał się ze świetnej strony jako snajper. Do początku kwietnia strzelił 34. bramki i pewnie gdyby nie ta nieszczęsna kontuzja kostki zostałby królem strzelców Premier League. Aha, w tym momencie nie mogę nawiązać do radości, euforii wręcz jaka zapanowała gdy okazało się że Rooney wystąpi w rewanżu przeciwko Bayernowi w sytuacji gdy wydawało się, że jest to niemożliwe. Wtedy był w United pół Bogiem. Kilkanaście miesięcy później obrzucano go nie błotem, a gównem, ale jak to mówią - łaska pańska na pstrym koniu jeździ.

Zawsze naturalnym wydawało mi się zakończenie kariery Rooneya tutaj, w United. Jakiś czas temu nie wyobrażałem sobie innego scenariusza i całe czas wierzyłem w powrót do chociaż 80% formy dawno Wazzy. Ale nie jestem ślepy i nie lubię się okłamywać i w trakcie ostatniego sezonu sam doszedłem do wniosku o najlepszym rozwiązaniu dla obydwu strony, czyli odejście Wayne'a. Sportowy nic nam nie nadawał. Z dawnego snajpera zostało niewiele, z rozgrywania jedynie podania w bok, z przyspieszeniem z roku na rok było coraz gorzej. To nie miało sensu. Rooney w Evertonie jeszcze pogra, to klub innego kalibru. Nie zasługiwał i nie chciał by kończyć karierę jako trzymana za zasługi LEGENDA. Tak, legenda, jeśli ktoś ma wątpliwości odnośnie określenia tak Wayne'a Rooneya w kontekście Manchesteru United jest niepoważny. Próby wymuszenia nowego kontraktu poprzez szantaż z pewnością nie przysporzyły mu chwały, ale trzeba mieć miarę zasług i "grzechów". Takie zresztą zachowanie w futbolu są na porządku dziennym, a My fani United patrzymy chyba na piłkarzy prze pryzmat Scholesa, Neville'a i Giggsa. Co jest błędem - bo to były wyjątki i takich będzie coraz mniej. W najbliższej historii tego klubu, pewnie wcale.

253 bramki i najlepszy strzelec w historii Manchester United. Najlepszy strzelec w historii reprezentacji Anglii, w obu przypadkach bijąc rekordy Bobby'ego Charltona. I to wszystko nie jest typowy snajper czający się na gole, a człowiek zostawiający serce na boisku. I pomyśleć, że można go nazwać zawodnikiem niespełnionym. To tylko świadczy jaki miał potencjał, ile mógł osiągnąć.

Dzięki za wszystko i powodzenia!
LEGENDA!

Uważam iż gdyby to nie Mourinho był trenerem United a ktoś inny to Rooney z pewnością zakończyłby karierę na Old Trafford grając do końca regularnie pomimo widocznych już od dawna braków do gry na tym poziomie w takim klubie. Na szczęście co trzeba przyznać Mourinho zawsze patrzy na dobro zespołu i jeśli te dobro zależy od pozbycia się z klubu wielbionego przez fanów United na całym świecie Rooneya i tym samym narażenie się na krytykę i tak to zrobi, za to go cenię. Jeśli chcesz zwyciężać nie możesz mieć żadnych sentymentów.

Jeśli chodzi o samego Rooneya to wiadomo jak to było w ostatnich latach, dzień dzisiejszy powinien nastąpić już jakieś co najmniej 2 sezony temu, natomiast jeśli chodzi o całokształt jego kariery w United to trudno doszukać się lepszych transferów jak tego kiedy United wyciągało z Evertonu tego młokosa jaki bezkompromisowo wszedł w świat dorosłej piłki i zdobył moje fanowskie serce zwłaszcza swoim poświęceniem, co przejawiało się bieganiem od bramki do bramki. W tym okresie był dla mnie prawdziwym wzorem i jako młody chłopak zawsze naśladowałem go grając z kolegami w piłkę. Wolałem jego od Ronaldo jednak Ronaldo nie spuścił z tonu i ciągle jest głodny sukcesu podczas gdy Rooney stał się takim sytym bykiem jaki myśli , że wszystko mu się należy włącznie z miejscem w składzie tylko dlatego bo nazywa się Rooney. Zaczął od jakiegoś czasu żyć przeszłością i dawnymi dokonaniami podczas gdy sukces Ronaldo tkwi w tym iż o zwycięstwie zapomina zaraz po wzniesieniu pucharu w górę i dokładnie po tej chwili koncentruje się już tylko na następnym celu. Pomimo tego dziękuję mu za te w większości świetne sezony w koszulce z diabłem na piersi i szacunek, że chciał zostać w jednak w Anglii zamiast iść do Chin.

Swego czasu jeden z najlepszych piłkarzy na świecie. Nadmierna eksploatacja organizmu w młodziutkim wieku odcisnęła jednak na nim swoje piętno. Ma 31 lat, a zatracił niemal wszystkie swoje atuty. Smutne.

Strasznie rozczarował mnie swoimi próbami wydobycia jak największej kasy od klubu grożąc odejściem. Gdyby nie to, dziś stałby śmiało w jednym szeregu z Giggsem i Scholesem. Zasłużył jednak na te wszystkie laury i laurki bo bycie najlepszym strzelcem w historii tak potężnego klubu to niewiarygodny wyczyn.

Co zapamiętam? Dużo tego było! Jego hat tricka z Fenerbahce z 2004 roku, gola z Newcastle w 2005, celebrację przeciwko Evertonowi w 2006, trafienie na 3:2 z Milanem w 2007, dobijającego Romę gola w 2008, bramy na 2:2 i 4:2 w comebacku z Tottenhamem wygranym w 2009, główkę na 3:1 która dała nam awans do finału Pucharu Ligi przeciwko City oraz zmasakrowanie Milanu w 2010, hat-tricka w pamiętnym 8:2 z Arsenalem oraz w ogóle niepojętą przewrotkę z City w 2011, dublet na Etihad w 2012, podanie na wolej do Van Persiego w 2013.

Podczas kadencji Moyesa, Van Gaala i Mourinho miewał jeszcze gorące momenty, jednak nie było w tym już większej ciągłości, zniknęła też pasja która niegdyś wręcz onieśmielała przeciwników i parzyła niedostatecznie starających się kolegów.

Wielokrotnie krytykowałem Rooneya i wciąż uważam, że powinien opuścić klub wcześniej. Nie będę jednak tego w nieskończoność rozpamiętywał. Gość grał tu tyle lat, jakąś dekadę był jednym z najlepszych w swoim fachu na Wyspach, dał nam masę pozytywnych emocji i właściwie każdy kibic United mógł się z nim przez jakiś czas utożsamiać. Jeśli bowiem cieszyliście się po naszych golach jak szaleni, dostawaliście furii widząc koszulkę Liverpoolu czy innego City, a "porażka" oznaczała pigułkę nie do przełknięcia to znaczy, że byliście tacy sami jak on. I to chyba najlepszy komplement jaki może dostać piłkarz: nie jest bowiem ideałem, a mimo to kibice widzą w nim swoje odbicie i swój fanatyzm.

Everton w pięciu pierwszych kolejkach gra m.in. z City, Chelsea, Tottenhamem i United. Mam nadzieję, że w znacznej większości tych meczów Wayne będzie dwoił się i troił by wydrzeć zwycięstwo. Ciekaw jestem też jak Bailly będzie go powstrzymywał :)

Co prawda jest to okropnie dziwne wrażenie, nawet dla takiego hejtera jak ja, ale trzeba było wreszcie ruszyć z tego wygodnego grzęzawiska. Powodzenia, zakapiorze. Pokaż kto rządzi nad Merseyside :)