Do pewnego momentu wydawało się, że twarda natura Fellainiego ogranicza się właściwie tylko do wymierzania przeciwnikom kolejnych ciosów. Wiele osób stawiało znak równości pomiędzy nim, a Moyesem upatrując w nim kolejnego kozła ofiarnego winnego katastrofalnych wyników w sezonie 13/14, a przede wszystkim obniżenia ogólnych standardów dotyczących umiejętności zawodników przybywających do klubu.

Kampania 14/15 była dla niego znacząco pozytywnym skokiem w oczach ekspertów, dobrze radził sobie w ustawieniu z trójką środkowych pomocników gdzie nie musiał wykonywać destrukcyjnych dla niego samego obowiązków defensywnego pomocnika. 15/16, sezon naznaczony dla wszystkich piętnem zdumiewających decyzji trenera oraz koszmarnej kawalkady kontuzji znów był dla niego powrotem do punktu wyjścia: niechciany, obwiniany o mierną grę drużyny, uznany za niepasującego do koncepcji jakiegokolwiek cywilizowanego menedżera.

Początki u Jose też miał trudne; 2 mecze po 90 minut z City i Watfordem, w meczach które sromotnie przegraliśmy (Ent, kołek, nic nie daje!), następnie miał miejsce wyjazd na Stamford, bolesne acz dające spore pole do popisu dla Mourinho 0:4. Od tego czasu Portugalczyk zaczął publicznie bronić swojego zawodnika, obdarzać ogromnym kapitałem zaufania, niespotykanym w sytuacji w której tak wielka rzesza fanów i dziennikarzy ma „wątpliwości” co do umiejętności rzeczonego jegomościa. Jose jednak kumulował w Fellainim tę niespożytą energię, jego złość, poczucie niesprawiedliwej krytyki obrócił w szlifowanie umiejętności piłkarskich oraz wolicjonalnych. Można odnieść wrażenie, że wbrew zdrowemu rozsądkowi im więcej świetnych pomocników kupuje klub z Old Trafford, tym pozycja Belga jest silniejsza. To bowiem on, a nie piłkarz ubiegłego roku, Herrera, został wyznaczony do zajęcia miejsca po kontuzjowanym Pogbie. To on dostaje sporą dozę wolności w akcjach ofensywnych, a i poprawia się na tyłach: z 9 przechwytami na koncie deklasuje w ten sposób Hendersona z Wijnaldumem którzy we dwójkę uzbierali tę samą liczbę (squawka). Niezastąpiony pod względem wybijania groźnych piłek spod własnej bramki prezentuje się na tym polu okazalej od choćby Schneiderlina i Xhaki. Goli zdobył tyle co Mane.

Fellaini zresztą potrafi trafiać do siatki, wystarczy, że wolno mu trochę poszaleć. Gol w półfinale Pucharu Ligi z Hull, bramka w półfinale FA Cup przeciwko Evertonowi, trafienie w półfinale Pucharu Anglii z Evertonem, bezcenna główka w półfinale Ligi Europy w batalii z Celtą Vigo. Pozwolę sobie zaryzykować stwierdzenie, że jest jednym z najlepiej zamykających akcje na dalszym słupku zawodników na świecie. On po prostu doskonale się w tych sytuacjach odnajduje.

Marouane ewoluował, ewoluowała jego gra, umiejętność przesuwania się za akcją bez konieczności zostawiania wyrw w środku pola, brak paniki przy próbie odebrania mu futbolówki, mniejsza „ta negatywna” agresja. Przy zdrowej kadrze nadal powinien być trzecim, może czasem czwartym wyborem do środka pola, jednak to kolejny przykład na to co niektórzy zawodnicy trzymają w sobie i co pozwala im czasem wypuścić na świat zdolny menedżer. To także kolejny beneficjent przybycia do Teatru Marzeń nieocenionego Matica.

PS
Obecną formę naszego Felle najlepiej chyba podsumowują słowa Gerrarda które trudno uznać za próbę przypodobania się sympatykom MU:

„Przeciwko Fellainiemu gra się okropnie. Trudno go kontrolować (…)Myślę, że Jose Mourinho postąpił mądrze, że trzymał go jako swój plan B (…) Marouane Fellaini jest z pewnością planem B Manchesteru United. Jest bardzo efektywny.”

Aż szkoda, że musimy czekać na Liverpool tak długo…