Mało się udzielam, bo jakoś lubię czytać przemyślenia innych, ale po ostatnich "występach" już chyba muszę to z siebie wywalić.... Jaką padakę musi prezentować sobą klub, żeby ich własny kibic w momencie gdy przegrywają myśli sobie "a dobrze może wreszcie po tej porażce zwolnią trenera", zamiast kibicować, wściekać się, by odrobili straty?... To właśnie zrobił LVG, coś czego nie potrafię wybaczyć.
Uśmiercił jakiekolwiek emocje, jakie człowiekiem targały oglądając United. Nie czuję już radości po bramkach, ani złości po ich stracie, wygrają? O, a to ci niespodzianka. Przegrają? Standard.
Pierwszy raz od 98 roku kiedy zacząłem kibicować czerwonej części Manchesteru, oglądaj ich spotkania, nie czuję żadnego podniecenia, nawet przy spotkaniu z Liverpoolem, który zwyczajnie nas zgwałcił. Dla mnie to straszne i mam z tego powodu wyrzuty sumienia, ale przy stanie 1:0, wolałem żeby przegrali....
Wiem, że to nie wszystko wina Tulipana. Chłopaki grają, jakby ktoś im poucinał jaja, to zwyczajna zbieranina przepłacanych piłkarzy ( z kilkoma wyjątkami ), ale tej filozofii nie uratuje nam tylko David, a dnia konia nie będzie miał wiecznie maturzysta, który w normalnym świecie ogrywałby ogony. Luj zabrał temu klubowi duszę i tego wybaczyć się nie da, a jej odzyskanie, odzyskanie dumy, reputacji i radości z gry, to będzie praca na lata....

//Edytowano 2 razy, ostatni raz 13.03.2016, 21:23

Ja nie jestem zwolennikiem Mourinho, bo mimo iż szanuję jego podejście do piłkarzy i umiejętność wygrywania, to nie jetem fanem chamstwa, ciągłego obnoszenia się ze swoją rolą wiecznie atakowanej zewsząd ofiary i tworzenia atmosfery oblężonej twierdzy. Jego sposób na piłkę - w porządku. Aspekty stricte medialne (być może na pokaz, być może nie) są dla mnie wstrętne. W tym fachu trzeba umieć nie tylko wygrywać, ale i z honorem przyjmować baty. Druga sprawa - młodzież. Mou to generał dla facetów z jajami i charakterem, mizerny jednak nauczyciel dla wkraczających w futbol. Mnie to boli, bo droga tego zespołu to także wychowankowie. Moim faworytem był Pep Guardiola.

Co do triumwiratu Charlton-Ferguson-Giggs: nie podoba mi się wizja sterowania zespołem z tylnego fotela, jeśli SAF chciałby dalej pociągać za sznurki na Old Trafford należało zostać na stanowisku menedżera albo zachować spokój duszy lepiej wybierając swojego następcę, teraz wygląda to na gaszenie pożaru dywanem nasączonym benzyną. Odcięcie pępowiny jest konieczne, a ja nie jestem przekonany czy kandydatura Giggsa nam to zagwarantuje. Wiesz, jeśli Walijczyk ma kultywować tradycje klubu to dobrze. Ale obawy przed liverpoolyzacja są większe niż sympatia do legend United. Ryan od trzech lat obserwuje upadek tego klubu z pozycji prawej ręki trenera. Widzisz gdzieś jego wkład? Z biografii Mourinho wynika, że zarówno Bobby Robson jak i Louis Van Gaal w Barcelonie mocno korzystali ze wskazówek Portugalczyka przy ustalaniu wyjściowego składu, ustawianiu zespołu przeciwko konkretnemu przeciwnikowi. Rola Ryana w MU jest ponoć podobna, tzn. ma podobne zadania. Ale co z tego wynika? Jeśli gramy z Chelsea to gola strzela nam najlepszy snajper zespołu, z Liverpoolem nie umiemy obronić się przed iście kloppowym pressingiem, słabsze teamy zamiatają nas stałymi fragmentami czy kontrami. Nie chcę ubliżać Ryanowi, nie przeczę że boli go to co dzieje się z Manchesterem. Ale gdzie jest jego wkład, dlaczego zmiany które są nakreślane na ławce trenerskiej zawsze odbywają się w skali 1:1 bez najmniejszego elementu zaskoczenia, dlaczego zespół gra tak średnio na OT, dlaczego nie przekuwamy swojej dobrej postawy na passy, dlaczego jest tak źle? W tym United nie ma za grosz United sprzed 3 lat, a przecież Ryan codziennie spotyka się z zawodnikami, dyskutuje z trenerem, ma wgląd we wszystkie sprawy klubu. Tymczasem ten klub nie przypomina siebie sprzed 36 miesięcy choćby w minimalnym stopniu. Z Giggsem patrzącym na to. Nie przeczę - Van Gaalowi z pewnością trudno narzucić swoją opinię, ale nie wierzę że nie posłuchałby dobrych rad w momencie gdy niebo wali mu się na głowę. Tymczasem tych rad - a może nie, rad nie... Pomysłów brakuje. Przecież bardziej przewidywalny od nas jest tylko puls nieboszczyka. Gdzie są roszady a'la Chicharito? Gdzie przesuwanie stoperów do ataku przy gonieniu wyniku? A to przecież wierzchołek góry lodowej.

Nawet nie wiesz jak marzę o tym by United znów wyrwało zwycięstwo po 4:3 z rywalem o tytuł czy rozgromiło w rewanżu przeciwnika przegrywając pierwszy mecz. Tęsknię za unikatowym duchem który nas charakteryzował. Bo my nigdy nie byliśmy wybitni taktycznie, nie zawsze mieliśmy gwiazdy w zespole, ale to - wybacz określenie - do*ierdolenie nogi z gazem do dechy dawało nam nieprawdopodobną moc. I z bólem serca przychylam się bardziej do Mourinho niż Giggsa przewidując, że ten pierwszy jest w stanie prędzej zaszczepić w zawodnikach mentalność zwycięzców i zdobywców. Ryan będzie im się wciąż kojarzył z byle-jakością, półśrodkami i quasi-filozofią. Zespół potrzebuje ostrego, bardzo ostrego bodźca który, mimo wszystko, zagwarantuje Jose. Co wyniknie z zatrudnienia Portugalczyka - trudno powiedzieć. Ale nie można patrzeć na niego wyłącznie przez pryzmat ostatnich kilkunastu miesięcy. W Porto, Interze, Realu czy Chelsea zawsze wykonywał naprawdę dobrą robotę z której mogli korzystać też poprzednicy. Ma wady, jasne. Ale aktualnie nie możemy zatrudnić nikogo lepszego. Wierzę, że jego sympatia do Fergusona pozwoli mu też spojrzeć inaczej na smarkaczy. To mrzonki, jasne. Ale spośród duetu Giggsy-Jose żaden mnie nie satysfakcjonuje, jednak my na gwałt potrzebujemy skoku w górę. Mourinho go nie gwarantuje, ale bliżej mu do tego opisu niż Ryanowi. Pozdrowienia.